Dlaczego nigdy więcej nie pójdę na dietę?

Zawsze nalezalam do wiekszych dziewczyn. Cale zycie zmagalam (i zmagam sie z nadwaga). Jedynym przelomowym momentem byl rok 2009, gdzie przy 165cm wazylam 64, co bylo chyba najmniejsza waga jaka kiedykolwiek mialam przy tym wzrosicie. Czulam sie super, swietnie wygladalam. Ale to ciagle gotowanie i planowanie bylo okropne. Do tego wspieralam sie Meridia (juz zabroniona). Bylo super. Do momentu, az stwierdzilam, ze w sumie moge sobie pozwolic.
Przez to „pozwolic” przytylam jakies 25kg nawet nie wiem kiedy.
Lekarze mowia – schudnij! Rzeczywiscie powinnam, chociazby dla zdrowia. Ale kurde! Moze to, ze mam boczki, duze uda i dosc spory brzuszek (niestety…), ja sie ze soba czuje tak zajebiscie, ze nie wiem co musialaby sie stac, bym znow powalczyla o szczuplejsza sylwetke.
Mysle czesto o tym, ze fajnie byloby miec mniej tu i owdzie. Ale czasami sie zastanawiam, skoro jest mi tak dobrze sama ze soba (szczegolnie, ze cycki mi urosly i musze kupic nowe staniki), to nie czuje takiej potrzeby.
Wazne, by sie czuc dobrze samej ze soba, w kazdym rozmiarze ;)

możesz oszukiwać nas, czytelników bloga, ale siebie nie oszukasz. Nie masz tego tak do końca w dupce. poszłaś z modą na piękny wygląd, na sportowy tryb życia i na „zdrowe” odżywianie. w tej modzie brakuje równowagi, o czym piszesz. poza tym robi się wszystko dla wyglądu, nie dla zdrowia. bo bieganie 15 km przez osobę, dajmy na to, która w szkole załatwiała zwolnienia z wfu, na pewno zdrowe nie jest. cierpią stawy, czasem nawet układ krążeniowy i serce, bo obciążenie jest za duże. o tym nikt nie mówi. tylko biegaj i sraj i bądź z siebie dumny.
to, że jesteś świadoma faktu, że ta moda jest zła, nie znaczy, że masz to w dupie. ale od głowy się zaczyna i myślę, że jeszcze dużo pracy przed Tobą. i przede mną. i przed wieloma osobami.
kontrolujmy nie dietę, nie stale zwiększające się obciążenia treningowe, nie własną wagę, a głowę. nic innego do szczęścia nie jest potrzebne prócz zrównoważonej głowy, na co zwracasz uwagę i z czym w 100% się zgadzam.

Malvina a pojawi sie jakis tekst, ktorego potem nie bedziesz komentowac, ze „tamto o czym pisalam jednak mi nie sluzy”? Albo jestes testerka zycia albo niekonsekwentna. Z tym ze jedno i drugie moze byc urocze jak i wkurzajace;)

Bardzo fajny tekst. Prosty i dużo wartości dydaktycznych przeżytych organoleptycznie. Zdecydowanie za rzadko moim zdaniem porzucasz pozę zblazowanej, zmęczonej życiem, którą niewiele jest w stanie zaskoczyć. Ten wpis zaś, czyta się świetnie. Niesie za sobą przekaz i mądrość wyniesioną z własnych doświadczeń. Nie są to pohukiwania domorosłego psychologa, co często Ci wyrzucam. Naprawdę, dla mnie najlepszy w swej prostocie Twój tekst jaki czytałem. Bardzo mi się podoba ta „równowaga”. Brawka.

Kiedyś zajmowałem się sportem w sposób wyczynowy lub pół wyczynowy. Porzuciłem, ale ciąg do sportowego zmęczenia fizycznego pozostał. Utrzymywałem – jak to jest nazywane – sportową sylwetkę i tryb życia. Niestety, krótki, króciuteńki okres wystarczył bym przeistoczył się w dżabę. Rok. Przygniotły mnie obowiązki zawodowe, nawarstwione problemy życiowe, szybko wkradł się leń i odpuściłem, chwilowo jak mi się wydawało, sport. Jadłem szybko, przypadkowo i nie zawsze to co trzeba. Kiedy na świątecznej fotce z rodziną spojrzałem na siebie z odrazą – ta tłusta morda to jestem ja?, nadszedł czas zmian.
Zacząłem korzystać z dietetyka. Tak ja, wtedy trzydziestolatek poszedłem po radę do dietetyka. Korzystałem sześć miesięcy, po to by nauczyć się regularności i porządku w odżywianiu. W międzyczasie wróciłem do sportu. Zacząłem biegać, czego wcześniej nie robiłem. 5 km co drugi dzień. Po kilku miesiącach zwiększyłem do 8. Po kolejnych do 10, 12, a dziś 17 kilometrów ciachanych co drugi dzień. Biegam rano, bo to mnie dobrze stroi na resztę dnia. Taki rytm ułożyły mi tropiki, w których długo mieszkałem. Czas przed wschodem, to była najlepsza pora i jedna z niewielu do zniesienia podczas biegu. Poza tym 17 kilometrów wzdłuż wciąż śpiącej plaży. Uwielbiałem.
Obecnie pracuję więcej z domu i mogę to sobie ułożyć bez komplikacji. Nie muszę być w biurze na dziewiątą. Popołudnia są dla mnie i nie chcę by bieganie stało się obowiązkiem. Jest dla mnie istotne, ale staram się nie dziczeć. Ma pozostać przyjemnością i relaksem. Podobnie z odżywianiem. Przez sześć miesięcy opieki dietetyka i później kilka kolejnych, zdałem 18 nadprogramowych kilogramów. Pozostał mi wyuczony sposób odżywiania, nad którym trzymam kontrolę opasaną w rozsądne ramy. Nie jestem jego niewolnikiem. Wszystko jak opisałaś. Nie odmawiam sobie „zachcianek”, choć mam również świadomość by nie przeginać. Rygor kaloryczny utrzymuję względny, ale nie zliczam ich kalkulatorem. Równowaga.
I to już dziewiąty rok wczesno-porannego biegania i trzymania kondycji łamanej przez sylwetki, aczkolwiek zachowanych na zdrowo rozsądkowych proporcjach.

Nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. W każdej dziedzinie. Ani jedno ani drugiej ekstremum nie jest dobre. A wahanie sie między jednym a drugim to chyba w ogóle najlepszy pomysł.

Ogromnie dziękuję za ten wpis! Cieszę się, że sobie odpuszczasz, bo chyba mamy trochę wspólnego i niepokoił mnie ten Twój żelazny rygor. Nawet Malvinę – uosobienie wolności i humanizmu – pochłonęła bezwzględna moda na clean food, fitness i życiową stabilizację?! No way! :) Mnie ciśnienie – otoczenia i własne – na szczupłe ciało towarzyszy od dziecka. Byłam grubą nastolatką i codziennie przypominało mi o tym nie tylko lustro, ale i „życzliwi” ludzie. Po licznych niepowodzeniach w końcu udało mi się schudnąć – wtedy „życzliwi” zaniepokoili się rzekomą anoreksją, której wtedy (jeszcze) nie miałam. Pojawiło się też zainteresowanie płci przeciwnej, zwieńczone nieszczęśliwą miłością i efektem jo-jo. Ale schudłam znowu – wolniej, rozsądniej i trwale, niestety po kilku latach pod wpływem dużego stresu kontrolowane żywieniowe dziwactwa przerodziły się w anoreksję bulimiczną. Psychoterapia utwierdziła mnie w przekonaniu, że to m.in. mój wentyl bezpieczeństwa w obliczu wysokich wymagań, jakie sama sobie narzucam. Fit lajfstajl jakoś mnie przy tym nie zainteresował, aktywność fizyczną traktuję jako okazję do zgubienia kalorii i niemyślenia o jedzeniu. Jeszcze zanim zachorowałam powiedziałam zresztą stop – najpierw byłam za gruba, potem za chuda, a teraz popkultura wpędza mnie dodatkowo w kompleksy z powodu bycia „skinny fat” – dość już tego wyścigu! Uznałam, że zrobiłam już wystarczająco dużo być osiągnąć satysfakcjonujący mnie wygląd. Teraz dodatkowo spoglądam na sprawę z perspektywy ED – dla mnie sukcesem będzie w miarę normalne odżywianie się – nawet jeśli będą to czasem lody na śniadanie albo same kluski na obiad – wszystko, na co mam ochotę, ale w racjonalnych ilościach – a nie napady albo ograniczenie całodziennego jadłospisu do drożdżówki popijanej kawą. Dieta niskowęglowodanowa, nasiona chia, sześciopak, siłownia i maratony to dla mnie w tym momencie nieosiągalne fanaberie, które mogłyby jeszcze bardziej zrujnować moją psychikę. Odpuszczam sobie przynajmniej pod tym względem i obieram – z nieco innej pozycji – kurs na zdrowy rozsądek.