Raz jej w zęby, raz jej w nos, „jesteś nikim, głupia kurwo”

Malwina…BRAWO!!! Ile jeszcze!?!?!?

Krew się burzy. A adwokat tego pana usprawiedliwił jego zachowanie tekstem, że jest to wołanie o miłość. To nie jest wołanie o miłość. To jest niszczenie u tej kobiety wszelkich pozytywnych odruchów, niszczenie nie tylko miłości ale jej samooceny.To jest upadek człowieczeństwa i wydumana mądrość mająca na celu usprawiedliwienie karygodnego zachowania tego „pana męża”. To jest trwale pozostawione piętno w psychice dzieci. Okrutny ślad, który będzie ciągnął się za nimi przez cale życie.

Mam ciarki i łzy w oczach :( przykre to bardzo i szokujące, że w cywilizowanym świecie dalej „mężczyzna” niczym jaskiniowiec dopuszcza się takiego okrucieństwa wobec słabszych- kobiet, dzieci, „najbliższych”… I to niestety najczęściej „szanowany człowiek na stanowisku”. To skandal, że pomoc nie nadchodzi, że mamy aż taką znieczulicę…. A PiS… PiS zakłada, że to facet jest najważniejszy i najwidoczniej jak bije, to ma rację. Taki patriarchalny model, bo kobieta tylko od tego by obiad gotowała i cicho siedziała. Wszystkich obronić się nie da, ale gdyby choć część z tych kobiet otrzymała pomoc, a oprawcy zasłużoną karę, może byłby to jakiś, czy ja wiem- przykład? Że tak nie można, że społeczeństwo nie godzi się na takie zachowania i ich nie akceptuje.

Pomijając jak kuriozalne jest wykorzystywanie swojej siły psychicznej czy fizycznej nad drugim człowiekiem, tak naprawdę niedowierzam, że prawo zmienia się w tak chorą i nienormalną stronę :'(

12 mają odbędzie się sprawa z art. 207 o znęcanie się psychiczne i fizyczne nade mną przez mojego męża. Prosi mnie bym wycofała zarzuty. Nie zrobię tego. Nie podaruję rzucania mną, duszenia, szarpania, całej gamy obraźliwych słów, które padły w moją stronę. Powiedziałam dość. Nikt więcej nie będzie mnie tak traktował. Trzymajcie kciuki.

„inteligentna kobieta nie pozwala sobie na takie traktowanie” = tylko głupia kobieta pozwala sobie na takie traktowanie. Skoro głupia to można ją lać? Nawet gdyby w tym cytacie było cokolwiek z prawdy, to co z tego? Co on wnosi? Proszę pana ingoranta, ludzie są różni: mądrzy, głupi, agresywni, skryci. Wielkim przejawem inteligencji jest właśnie zrozumienie tego, pan chyba nie rozumie. Tylko wtedy potrafiłby pan znaleźć w sobie odrobinę empatii, której ciągle brak, brak, brak…

Mój mąż nie bił, a bardzo żałuję, bo przynajmniej miałbym dowody z obdukcji. Poznaliśmy się jak miałam 19 lat, w sumie byłam dzieckiem. Jedno słowo, przejaw miłości i jak piszesz przepadłam. Pierwsze dwa lata, byłam tak zaślepiona, że pozwalałam mu na wszystko. Systematycznie odsuwał mnie od znajomych i rodziny. Zasiewał ziarno niepewności i udowadniał, że jestem głupsza, gorsza i tylko on wie najlepiej. Później przyszło dziecko i się zaczęło. Zabieranie pieniędzy, surowa ocena jakichkolwiek zachowań, każde moje pytanie o przyszłość kwitował „czego ty chcesz histeryczko, wariatko”. Żyłam w ciągłym lęku, obwiniałam się za wszystko, no bo to ja „muszę się zmienić, jestem matką i żoną, a mąż ma rację”. Nawet łyżki do domu nie mogłam kupić bez jego zgody. Odbiło się to na moim zdrowiu, poroniłam, mam migreny, zaburzenia pracy serca, pogorszy mi się wzrok.
Nadmienię, że całe dorosłe życie pracuję, mam doktorat, studia podyplomowe itd. I nie uważam się za nieinteligentną.
W końcu doszło do gwałtu, uciekłam z domu. Teraz bardzo żałuję, że nie wezwałam policji, ale przecież w małżeństwie sex to twój obowiązek, nie ważne czy masz na niego ochotę.
Złożyłam papiery rozwodowe, a na sali dowiedziałam się, że jestem kurwą (wszyscy to moi kochankowie- moje bilingi miały o tym świadczyć), alkoholiczką (zdjęcia z 3 imprez w ciągu 3 lat), złą matką (nagranie dyktafonem), zakupoholiczką (bo robię zakupy kartą kredytową), jestem agresywna (nagranie dyktafonem prowokowanej kłótni) itd. Mąż włamał mi się na maile, konto bankowe, do iboa, zastraszyła moje koleżanki, przez 3 lata nagrywał wszelkie rozmowy, manipulował.
Rozwodzę się już od roku, walka o alimenty trwa. Ja i syn (10 lat) jesteśmy pod opieką psychologa. Ojciec wmówił mu, że jak wejdzie na sesję to stanie się psychiczny. Rozstroił się zupełnie na ataki agresji i histerii, zaczął uciekać ze szkoły.
W Polsce niby tak walczy się z przemocą. Byłam u prawników, na policji, w szkole u pedagoga, poradni pedagogicznej, psychiatry dziecięcego. Wszędzie oczywiście zostałam wysłuchana, ale na koniec padało pytanie „jest diagnoza, albo wyrok….nie, to my nic nie możemy zrobić”. Mam wrażenie, że walę głową w mur. A on wyszedł z domu i żyje jak kawaler.
Podsumowując, kobiety które doświadczają przemocy psychicznej w naszym kraju są zdane na siebie. Taką przemoc najtrudniej udowodnić. I niech nikt nie waży się mówić, że „inteligentna kobieta nie daje się tak traktować”.

Malwa bardzo Cie szanuje i podziwiam za temat ktory poruszylas… Lecz jest to tylko jedna strona medalu.Tak, w Polsce przemilcza się i jest społeczne przyzwolenie na przemoc domowa. Nie tylko kobiety są ofiarami, faceci tez…Tylko o tym sie nie mowi, bo wstyd. Jak baba chlopa leje….

Też pamiętam z autopsji, niestety… ważne żeby się nie poddawać

Bardzo dobry tekst. Mnie również poruszyła sprawa Pani Piaseckiej. Najgorsza w podobnych sytuacjach jest obojętność ludzi: rodziny, przyjaciół, sąsiadów… nie chcą widzieć, to nie ich sprawa. Moja Mama również była ofiarą przemocy, ale psychicznej. Czytając komentarze widzę, że wiele jest takich osób. Przemoc psychiczną jest o tyle trudniejsza sprawa, że rzeczywiście tego „nie widać”. Mama będąc już tak stlamszona i zastraszona nie potrafiła się bronić przed społeczeństwem, środowiskiem, które to ja wskazywało jako winna chociażby tego, że ojciec pije. Własną rodziną nie wierzyła jej w to, że to On jest katem, bo jak to zwykle w takich przypadkach bywa ojciec szanowany gawedziarz, żartowniś, dusza towarzystwa !! Życzę wszystkim kobietom dużo siły jak i ich dzieciom spokoju ducha!

Dziekuje Ci za ten tekst to sama prawda z psychopatami w czterech scianach.Znam to bardzo dobrze jestem ofiara przemocy psychicznej fizycznej i finansowej ale udowodnic to choremu psychicznie sadystycznemu psycholowi jest bardzo trudno.To psychol manipuluje policja i zbiera falszywe dowody udaje ofiare, patologicznie klamie i manipuluje ale sady to niestety lykaja.Dopoki psychopatia i zaburzenia osobowosci nie beda diagnozowane i uznane za chorobne to pieklo ofiar bedzie trwalo.W Polsce jest przyzwolenie na przemoc, w niektorych komendach handluje sie wyrokami….a gdy faktyczna ofiara chce dochodzic prawdy to sie wszystko umarza bo przemoc wobec kobiety i dzieci to niska szkodliwosc czynu.mamy tego piekla i bezprawia dosc.nieprzeszkoleni policjanci,kuratorzy, sedziowie nie umieja rozpoznac psychopatow,bardziej ufaja fabrykowanym dowodom psycholi jak kobiecie ktora z dziecmi uciekla od przemocy i swego oprawcy ktory przy policji i obcych gral przykladnego ojca i meza na pokaz ale wnikliwe oko widzialo przemoc,agresje sadyzm utrate kontroli slowotok.zakladam bloga dla ofiar przemocy zwlaszcza tej w bialych rekawiczkach nierozpoznawalnej.margalia@interia.eu pozdrawiam wszystkie kobiety ktore mialy odwage walczyc o godnosc i szacunek i uciekly od oprawcow a teraz walcza latami o zaklamywana prawde w polskich slepych i gluchych i niewydolnych sadach ktore nalezy reformo wac bo przez przewleklosc biurokracje dzialaja przeciw ofiarom przemocy dajac czas na klamanie sprawcom.Jesli sie zgadzacie z moja opinia piszczie o swoich przypadkach, musimy walczyc o swoje prawo do zycia w szacunku i godnosci.

Niestety znam ten temat jeszcze z czasów dzieciństwa i dobrze żeby w końcu ktoś wymyślił na to jakiś sposób bo temat jest bardzo szeroki, trudny i pomimo że mamy inteligentne społeczeństwo to jednak nikt jeszcze nie znalazł skutecznego sposobu przerywania dramatów małżonków albo przynajmniej dzieci bo czasami to one wołają o pomoc a rodzic nawet nie widzi problemu. Wiem, że bardzo długie to zdanie ale to cierpienie trwa czasami w nieskończoność :(

Żadna inteligentna kobieta nie pozwoliłaby sobie na takie traktowanie? Czyli mało inteligentną kobietę, a takie też istnieją, można stłuc, zgwałcić i zabić? To nie ofiara ma uciekać, ale kat ma nie krzywdzić. Bo to że ona będzie „inteligenta” i ucieknie, nie wyleczy jej traumy.
Czuję że piszę strasznie oczywiste rzeczy ale jak widać chyba nie do końca.

Ja też nie wiem… Znając mnie, to bym go zastraszyła… ;) A serio, zaprowadzić ja do fundacji antyprzemocowej w Waszej okolicy. Tam są specjaliści – prawnicy, psycholodzy, oni będą wiedzieć, jak pomóc w tym konkretnym przypadku

Gdyby mój sąsiad bił żonę, a ponieważ zdarzyło mi się, że nowa sąsiadka przemykała po klatce, to nasłuchiwałam…. to nie stosowałabym wobec niego przemocy fizycznej, jedynie szantaż, a co… Policja, perswazja itp. Albo by się wyprowadzili, albo musiałby być spokojny… To są zazwyczaj tchórze, którzy wyładowują swoje frustracje wobec słabszych. Jak znajdą silniejszego (psychicznie), to kładą uszy po sobie… Oczywiście czasem przyda się wsparcie silnego mężczyzny, jak Panu z wściekłości rączki zaczną latać….

Cóż drogie panie ten pierwszy krok musicie zrobić same już tak mężczyzn nie demonizujcie. A co do wściekłych feministek to powiem wam, że ten kraj katolicki jest rajem w porównaniu do krajów arabskich.:)

Czytałam wczoraj, ale musiałam się z tym przespać, żeby napisać. Jestem dziewczynką z plecakiem. I muszę przyznać, że ta nazwa jest na tyle trafna (plecak, jako bagaż złych wspomnień), że mogłaby się szerzej przyjąć, oczywiście za Twoją zgodą. Jako takie hasło jednoczące osoby dźwigające takie brzemię. Gdyby znalazła się jeszcze osoba z talentem plastycznym, i takie dziecko z plecakiem narysowała. Żeby powstał symbol, z którym można się identyfikować.
Taki pomysł – może się przyjmie.

Brakuje mi słów. Przytulam każdą „dziewczynkę z plecakiem”. Jesteś dobra, jesteś mądra, jesteś ważna.

Nie zawsze tak jest. Wiadomo, że Sądu różnie orzekają jednak nie generalizowałabym. Mam w bliskim otoczeniu pozytywne zakończenia spraw sądowych. Z góry zakładając, że się nie uda. Przyczyni się, że kobiety nie zaczną walczyć.

Teraz podważa opinię biegłych i stara się udowodnić, że mam cytuję „zaburzenia osobowościowe”.

Moja mama pochodzi z rodziny, w której alkohol grał główna rolę.Pprzemocy fizycznej wobec dzieci nie było, było za to poniżanie i zaniedbanie. Babcia z dziadkiem tłukli się nawzajem, dzieci sobie w tym tkwiły. Czasem uciekały z domu w nocy, czasem prosiły sąsiadów o jedzenie.
Moja mama bez pomocy starała się jakoś sobie poradzić. Wbiła sobie do głowy wizję rodziny wysnutą nie wiem skąd: zajebiste dzieci- wszyscy uśmiechnięci, śliczni i zdolni ..i ona- matka polka, która ze wszystkim sobie radzi ;-) wyszło jak zwykle. Pierwsze dziecko zmarło – miało wrodzoną wadę serca, drugie dziecko z astmą, alergią na wszystko i szamotaniem się, żeby w stanie wojennym zdobyć jakieś jedzenie, dzięki któremu młody mógłby funkcjonować. W końcu sukces- ja. Miałam być śliczna, szczupła, zdolna i pracowita , no i grzeczna.Nie dostałam żadnych pozytywnych sygnałów odnośnie mojego wyglądu- co dzień słyszałam komentarze, że mam krzywe nogi, jestem za gruba, beznadziejna, mam żółte i krzywe zęby !!! że mam coś ze sobą zrobić. Zawsze miałam zacięcie artystyczne, ale nie – plan na mnie nie przewidywał żadnych fanaberii. Byłam bardzo zdolna, same szóstki ze wszystkiego, bo tylko wtedy mama była zadowolona. Byłam zawsze uśmiechnięta i chętna do pomocy- nawet jeśli w duchu czułam się okropnie.
W czwartej klasie liceum dostałam w twarz, bo powiedziałam, że, owszem, medycyna, ale nie na UJ-ocie. No i wtopa- nie dostałam się. Ryłam cały rok, żeby zdać egzaminy i wyjechać jak najdalej. W międzyczasie borykałam się z bulimią.Na studiach same piątki, bo bez stypendium naukowego , musiałabym przerwać naukę. Jestem lekarzem, radiologiem. Zajmuję się obrazami ludzkiego ciała i odnajduję w tym radość, dobrze zarabiam, mam fajna rodzinę. Ktos powie, że dzieki temu wszystkiemu wyszłam na ludzi i mam dobra prace, ale ja zawsze chciałam projektowac biżuterię…
Na wiosnę tego roku, kiedy zdałam już wszelkie możliwe egzaminy jakie w życiu zawodowym musiałam zdać, kiedy dałam z siebie wszystko i przetrwałam, przyszedł czas spokoju. I wtedy pękłam- nie miałam planu, nie musiałam zaliczać kolejnych szczebli kariery, pozostałam w pustce. Mąż w końcu nie wytrzymał moich jazd, ciągłego nieuzasadnionego płaczu, bezsenności, napadów złości…poszedł ze mną do psychiatry. Pani doktor zaleciła przede wszystkim psychoterapię. Dochodzę do siebie. Uczę się cieszyć życiem, już wiem , że mam do tego prawo. Uczę się leniuchować . Przyjęłam do wiadomości , że nie jestem cyborgiem…W tym niespójnym poście , chciałam tylko poprosić Państwa, żebyście nie bali się wołać o pomoc.Dla siebie i dla innych. Każdą traumę trzeba przepracować, czasem tylko z fachową pomocą uda się osiągnąć wewnetrzny spokój. Pozdrawiam serdecznie

Witam. Ja też to przezylam do czasu slubu facet do rany przyłusz. Grzeczny, milily, dobry, uczynny ciagle mowil ze mnie kocha normalnie wzór. Po ślubie się wszystko zmienilo odciął mnie od znajomych i od rodziny. Wytrzymalam to pol roku zawsze mowil ze jak go zostawie to mnie zakopie w lesie. Obwinial mnie o zdrady. Zamykal w mieszkaniu. Pomimo że bylam zamknieta w mieszkaniu to mowil ze ktos byl u mnie ze wszedl przez okno. Wrzucal w nocy pod prysznic z zimna woda abym powiedziala jak nazywa sie moj kochanek. wiazal mnie tez pod pretekstem abym powiedziala jak nazywa sie moj kochanek. Zainstalowal mi aplikacje sledzaca w telefonie, zostawial dyktafon pod swoja nie obecnosc w mieszkaniu. Dusil mnie niejednokrotnie opluwal, wyzywal od kurew dziwek szmat itp. Wlamal mi sie na fb i patrzyl z kim pisze. Podawal mi narkotyki zmuszajac mnie do jedzenia, wsadzal mi doslownie twarz do miski kazal mi wszytko zjesc co bylo w misce potem tracilam świadomosc. kilkikrotnie mnoe skopal i pobil mnie kijem od szczotki mowil ze w twarz mnie nie uderzy bo bedzie widac. ucieklam do rodzicow.