Ja mam! Ja mam! :D
http://malvina-pe.pl/post/191-jak-powiedziec-mezczyznie-ze-jest-za-niski

Może to nie był najlepszy babski wieczór ever, ale na pewno najbardziej zapamiętany z tych zapomnianych . Akcja działa się jakieś miesiąc temu. Siedzimy we trzy, ja- kobieta niezależna, Andzia – matka Polka, Marta- małolata, która nie wie, czego chce. Początek, standardowo gadka szmatka, ładne skarpetki, sąsiadka ma romans, co tam na wsi, jak rośnie synek..itp. Ale z biegiem czasu ( i z coraz większą ilością alko we krwi) tematy rozmów się zmieniają. Ja płaczę, że nie mam nikogo, Andzia płacze, że ma tego, którego ma, a Marta płacze, bo my płaczemy. Fajnie jest ( jeśli wspólny szloch i wzajemne pretensje mogą być fajne) ale nagle niespodziewanie (zawsze każdy jest zdziwiony) kończy się wódka, ale że tesco blisko udałyśmy się na wyprawę w nieznane. Co było potem? Hmmm.. tego żadna nie wie, ja obudziłam się w kiblu, Andzia na podłodze obok łóżka, a Marta u sąsiada. A później? Później żyłyśmy długo i szczęśliwie. Do jutra, bo jutro kolejny babski wieczór. Aż sikam z tych jutrzejszych emocji! Pozdro :)

Patrycja – czarne, farbowane włosy, z trochę za dużymi ramionami, zadziorna i całkowicie bezpośrednia, wpada z wiatrem we włosach ze sportową torbą Nike w dłoni. Przeklina crossfit, ale zrobiła swojego PR dzisiaj. Cel osiągnięty. Opowiada z wypiekami na twarzy, ledwo łapiąc oddech jak to dzisiaj robiła ciężkie przysiady i pękło 50kg. Dziewczyny słuchają, chwalą, są dumne, chociaż i tak nie wiedzą o co chodzi. Grunt, że dobrze udają, że cieszą się jej szczęściem. Jowita – blondynka, sympatyczna, trochę bezczelna, przeklina w samochodzie, bo znowu nie ma gdzie zaparkować. Wraca ze swojej ulubionej pracy – biura rachunkowego, jeszcze przez chwilę jest księgową i myśli o cyferkach, ustawach, ale wie, że zaraz będzie to miała w dupie. Kolejna, Justyna – z błyskiem w oku, wszędzie jej pełno, widać od razu, że szalona – w końcu niecodziennie szuka się warszawskiego adresu zamieszkania jeżdżąc taksówką 2 h po Krakowie. Jak zawsze z długimi, brązowymi włosami, które żyją własnym życiem. Biegnie do swoich przyjaciółek, zaczyna mówić z ekscytacją, że wie jak zaproponować komuś pójście do łóżka albo zrobienie loda po francusku, choć dopiero zaczęła zajęcia na poziomie A1. Ci*ą lub c*ujem też by umiała nazwać. Francuski taki piękny. „Gdzie idziemy?” – pyta Pati, choć wszystkie wiedzą, że kierunek jest jeden: Nowy Świat 22/28. Ale, ale… Pierwszy przystanek to Carrefour w bramie. Wódka orzechowa 0,7l i mleko. No i plastikowe kubeczki. Będzie Monte. Na dworze już pizga, bo to styczeń. Wybierają ustronne miejsce i piją. Robi się cieplej. Rozmawiają o życiu: rachunkowości, karierach, facetach, crossficie, francuskim, pole dance’ie. Wszystkim co dla nich najważniejsze. O marzeniach, o tym co im leży na sercu. I przyrzekają, z plastikowymi kubeczkami w rękach, że zawsze będą we trzy i nic tego nie zmieni. Jak trzy Atomówki. Następna stacja to Klepsydra. Ulubiony lokal. Z lisiurą na suficie, o czym Justyna każdemu zawsze mówi. Proszą to co zawsze: straciłeś przyjaciół. Wódka śliwkowa, cytryna i tonik tworzące idealną mieszaninę w kieliszku. Podane przez Mariusza cieszą jeszcze bardziej. Następnie zamawiają piwo, wszystkie jak na damy przystało, z sokiem. Siadają na dole, jak zawsze, z dala od zgiełku, który jest przy barze. Przysiada się starszy pan. Zaczyna opowiadać, że ma syna, który chce go zabić. Ogólnie to go nie widział, zna go tylko z internetu, ale jest wojskowym, więc jest pewny, że prędzej czy później go dopadnie i zabije. Smutna historia. Po kilkukrotnym straceniu przyjaciół w międzyczasie Emotikon wink Justyna i Jowita są pewne, że idą do pani Frytki. Pani Frytka to ich znajoma, z racji tego, że miejsce jej pracy znajduje się na Pawilonach widziała je już w każdym stanie i o każdej porze. Robi pyszne frytki. Pati zaczyna marudzić, że przecież treningi, crossfit, pole dance i dupa. Dziewczyny nie dają za wygraną i zaraz Pati zamawia duże frytki. „Z sosem tylko poproszę”! I tak ze względu na ich znajomości dostają sosy gratis, a nie za 1 zł! W końcu życie studenckie. Z frytek do Pijalni niedaleko, więc idą. „To co zawsze: kokosanka, monte, cytrynówka czy inne kolorowe szoty.” Tylko nie wściekły pies, po którym ostatnim razem musiały przepijać piwem od jakiegoś Pana z boku. Fu. W końcu trzeba się zbierać do domu. Idą w kierunku, jak to mówią, ronda z palmą. Czerwone światło, „a chuj! Idziemy”. To poszły. Do połowy. Policja się wyłoniła. Następnie długie rozmowy, Pati wpadła na pomysł, który szybko przekazała, że „przecież przeszłyśmy do połowy, więc poproszę pół mandatu”. Justyna stwierdziła, że uroni łzy, bo przecież przykładna obywatelka z czystym kontem – i mandatu nie dostała. A Jowita „Głos rozsądku” modliła się, żeby one się zamknęły już. Po 30 minutach dyskusji i mandatach poszły na nocny i wróciły dziennym. I jak zawsze niby mają całą noc dla siebie, ale zanim się obejrzą już jest nieprzyzwoicie wczesna pora, a jeszcze tyle do obgadania wypicia.

PS. Wszystko zdarzenia, nawet te mocno abstrakcyjne, są prawdziwe.

– A wiecie co – powiedziała Ada, wchodząc do pokoju Doroty – byłam u nas w sklepie, wchodzę, a babka patrzy na mnie i się śmieje. No to pytam o co chodzi, a ona do mnie, że była u niej Dorota, poprosiła o butelkę czerwonego Fresco. Potem, mówi, była taka wysoka blondynka, chyba też od was? Wzięła czerwone Fresco. Potem wchodzisz ty, więc zakładam, że ty pewnie też chcesz czerwone Fresco. – i tu stanowczym ruchem postawiła na stole butelkę tegoż wspaniałego trunku.

Było miło, jak w poście powyżej, wszystko się zgadza. No i Fresco się skończyło (przypis autora: czasy dawne, coś koło początku liceum, więc nie przebierało się wtedy w ą-ę przysmakach). Impreza odbywała się na wiosce, więc jedynym miejscem, gdzie można było uzupełnić zapasy była pobliska stacja. Idziemy!

Mission completed, po łyku, coby nie wytrzeźwiło nas świeże powietrze, i z powrotem. Ja obsrana, świecę telefonem, trochę za siebie, trochę przed siebie – POZ, te sprawy, Dorota na podwójnej ciągłej. Jedzie coś! Słychać dramenbejsy. Wszystkie na bok, prawie w rowie. Zwalnia. Sunie, dotrzymując nam kroku.
Uchyla się szybka, dudnienie cichnie:
– Cześć dziewczyny, może przeżyjemy razem jakąś przygodę… miłosną?

Serca stanęły, gęsi skór przybrany, coś odszczekałyśmy, zbaczamy – przez rów, przez pole, przecież jesteśmy sprytne, znamy tę dzielnię. Spieprzamy, chciałabym teraz zobaczyć jak to wyglądało. I tylko ta złowróżbna muzyka w tle. To cichnie, to się podgłasza. Nagle światła – oni też znają tę dzielnię!

To do lasu!
Stąd już blisko!

Skulone, czekamy.

– Ada, masz białą, odblaskową kurtkę…

SRUUU!!! Przez drogę, stukot martensów, już prawie, już jesteśmy. Pogaś światła, bo nas znajdą! Jezu, a jak oni mnie znają i wiedzą, gdzie szukać? Bożeeee! Strach, panika, rozpacz i łzy.

I tylko taka skulona Dorotka:
– Oby nie przyszli. Mariolka (mama) mnie zajebie.

PS: aczkolwiek po latach, nic nas chyba tak nie śmieszy, jak ten wieczór :)

Babski wieczor u mnie na chacie , cydry sie leja dupy szaleja do polnocy , ciuchy fruwaja a potem balet i ruda, blondi i czarna tancza jak szalone :D

Babski wieczór? Klasyka. Gadamy o facetach, seksie, pracy, jedzeniu, kupie i bąkach. Samo życie. Może czasami używamy bardziej wyrafinowanych określeń, jak na przykład w mrożącej krew w żyłach historii „Jak straciłam swój WIANEK” ;P ale takie historie to tylko w wąskim babskim gronie ;)

Całkiem niedawno wpadły do mnie w poniedziałkowy wieczór trzy koleżanki z pracy, czwarta miała dojechać. Już tydzień wcześniej wiedziałyśmy, że będzie się lała żołądkowa ruda z pomarańczą, więc flaszka wylądowała na taborecie razem z niezbędnym szkłem i pomarańczą. Wszystko ładnie, pięknie, siedzimy, pierdolimy głupoty, o moich kotach, o planach na przyszłość, o wyjeździe jednej, o chłopaku drugiej… Wchodzi czwarta koleżanka z butelką rudej. No to ciach, robimy drugą. Nie wiem, kiedy, ale zaproponowałam dziewczynom, żeby się przebrać w moje stroje z teatru i pójść sobie pozwiedzać osiedle, a przy okazji kupić trzecią flaszkę, bo już leciałyśmy na oparach. Jedna przebrana za bawarską dziewkę, druga za zakonnicę, trzecia za jakąś średniowieczną wdowę, czwarta za chujwiekogo, ja za czarownicę, biegniemy, jakby nas ktoś gonił, do monopolowego, rżymy jak nienormalne, nagle przypomina mi się, że niedługo koło mojej chaty otwarcie nowej Biedronki, więc może zrobimy sobie zdjęcie z Biedronką. Wisi wielki napis: 26.09. Zwinęłyśmy cyfry (bo były na rzepy), uciekłyśmy za winkiel, połowa obsługi wypadła na zewnątrz, ale braku nie zauważyli, więc, gdy wrócili do środka, odwiesiłyśmy cyfraki z powrotem. 62.06 – to była nowa data otwarcia sklepu :D Bardzo nas to ubawiło, poszłyśmy do monopola, kupiłyśmy trzecią rudą i wróciłyśmy do domu. Potańczyć, bo bardzo nam się chciało. Tańczyłyśmy tak bardzo, że radio w końcu spadło na podłogę i się rozjebało, więc postanowiłyśmy iść po czwartą flaszkę na stację. Z czarownicy przebrałam się w takiego śpiocha do spania w zebrowy wzór, z suwakiem z przodu. Dziewczyny kupowały wódkę, a ja z daleka wołałam pana kasjera i rozpinałam suwak, pokazując mu cycki, a do domu wracałam na czworakach i wołałam, że jestem puma. Wypiłyśmy czwartą flachę i… więcej grzechów nie pamiętam xD

Mój ulubiony babski wieczór ever, to taki gdzie akcja totalnie wymknęła się spod kontroli. Było nas 7 dziewczyn, czasy liceum.Po kilku drinkach jedna z dziewczyn pobiegla do kuchni, wziela kilka jajek i na boso wybiegla na zewnatrz, my w 4 za nią, a 2 dziewczyny zostaly aby przypilnowac mieszkania. Okazalo się ze dziewczyna ta bardzo chiala rzucic tymi jajkami w okno sasiadki, jednak jajka juz na klatce sie rozwalily, więc wybiegla na zewnatrz cala uśmiana. Gdy wróciłysmy do srodka dwie pozostałye dobrze sie bawiły i mimo, ze nigdy nie pala papierosów to wtedy akurat zapalily. Właścicielka mieszkania ( jedna z dziewczyn) uznała ze wodka sie skonczyla i ona stawia nowa ( na drugi dzien tego nie pamietala xd), skulila się w dzdzownice i zaczela narzekać ze pojutrze nie zda egzaminu na prawo jazdy. Po 15 minutach wraz z kolezanka poszła do sklepu po wódkę, a my w tym czasie zrobiłyśmy boczek na grillu elektrycznym ;) po ich powrocie i ponownej konsumpcji zaczęłysmy gre w butelke…
Więcej szczegółów nie zdradzę,bo to tajemnica ;))

Aż muszę opowiedzieć swój ostatni babski wieczór, bo na pewno jest nietypowy :)

Znamy się z pracy, wszystkie robimy bądź robiłyśmy w monopolowych (właściciel ma trzy sklepy), każda jest koło 20 i jeszcze kończymy naukę. Urodziny M, więc zebrałyśmy się w sklepie, przyszedł mój zmiennik. No to pijemy. Gdzie? Na zapleczu! Skrzynka odwrócona, na to karton, cztery kubki, cztery kieliszki zdjęte z butelek z wódką, muzyka z telefonu przez głośnik przenośny. Po prostu organizacja i pomysły mistrzowskie. Wysłałyśmy MMS’a do szefa, a że szef w porządku, to tylko prosił żebyśmy za głośno nie były i sam wpadł na urodzinowego. Sklep w mieście, ale ruch zerowy, sami stali klienci, normalnie jak na wsi. Poleciała jedna flaszka, druga, następna, muzyka jakoś zrobiła się głośniejsza i zaczęłyśmy tańczyć. Na nogach za bardzo się nie trzymałyśmy, solenizantka dorwała się do maszyny i grała, druga musiała się oprzeć… O cały słupek zgrzewek z piwem. Co się stało – oczywiste, wszystko się wypieprzyło, A wypieprzyła się na to, po prostu tragedia. Nie wiem jakim cudem, ale obyło się bez strat – zarówno w ludziach jak i towarze. Później kierunek – pub. Była dopiero dziewiętnasta i to środek tygodnia, więc ludzi mało siedziało. Rozkręciłyśmy tam taką imprezę, że przyszło pół osiedla, nie wiedziałam, że jestem w stanie tak się nachlać i bawić dalej. Jak poszłyśmy do mnie to zaczęły się zwierzenia, płacz, przytulanie, rozmowy na wszystkie tematy, wiadomo jak to jest. W końcu została tylko M, kładziemy się, a ona rano do pracy na 6. :) Poszłam z nią, kawa, mega kac i wspominamy sobie, że miałyśmy kurwa tylko wypić spokojnie urodzinową flaszkę!

Konkretną historię ciężko mi przywołać z pamięci, ale najlepsze wieczorki były za czasów gimbazy. Zwane również „pidżama party”. Bo miało być na luzie, bez żadnego skrępowania i z atmosferą skrojoną tak, by czuć się w towarzystwie tak wygodnie… Jak w łapciach i pidżamce :)

Dzięki za zaproszenie do konkursu :)
Zaczynam blogowanie i szperam po blogach, i tak trafiłam na Twój. Nie jestem teraz „gotowa”, żeby opowiedzieć tę historię (a działo się ;) ale kto wie, może tu znów niedługo wpadnę?